การเกิดใหม่ของพ่อบ้านกับแม่มดนํ้าแข็งแห่งการทำลายล้าง

ณ ทวีปแห่งหนึ่งมีสงครามระหว่าง2ฝ่ายเกิดขึ้นนั้นก็คือฝ่ายมนุษย์และฝ่ายแม่มดเพื่อที่จะเป็นใหญ่ในทวีปนั้นฝ่ายแต่ละฝ่ายต่างมีผู้นำที่แข็งแกร่งสงครามเริ่มกินเวลาที่นานขึ้นและผู้คนที่ตายก็มากขึ้นเรื่อยๆเช่นกันจนมาวันหนึ่งผู้นำฝ่ายมนุษย์ได้มาตกลงสงบศึกกับฝ่ายแม่มดและนับแต่วันนั้นก็มีแต่ความสงบสุขจนเวลาก็ผ่านมา500ปีผู้คืนในปัจจุบันต่างลืมเรื่องสงครามเมื่อ500ปีก่อนแต่มีอยู่เหตุการณ์หนึ่งที่มีการเล่าต่อกันมาว่าตั้งแต่สงครามจบลงผู้นำฝ่ายแม่มดที่แข็งแกร่งที่สุดหรือก็คือแม่มดนํ้าแข็งแห่งการทำลายล้างนั้นเองได้หายตัวไปจนมาวันหนึ่งมีสัตว์ประหลาดที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนมาโจมหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
"อ๊าก..... ช่วยด้วย...ใครก็ได้...ช่วยทีอ๊าก.."
"พ่อ..แม่..อย่าเป็นไรไปนะพ่อแม่"
"เจ้าเด็กน้อยเอ้ยครอบครัวเจ้าก็ตายไปกันหมดแล้วเจ้าจะทำยังไงดีล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
"เจ้าสัตว์ประหลาด ยะ.. อย่าเข้ามานะ"
"ฮ่า ฮ่า เจ้าคิดรึว่าเจ้าจะหนีไปได้เจ้าจงมาเป็นอาหารให้ข้าซะดีกว่าตายไปเปล่าๆ"
"ช่วยด้วย..."
ตูม....  อยู่ๆก็มีเสียงระเบิดมาจากทางด้านหลังของเจ้าปีศาจตัวนั้น
"เจ้าเป็นใครถึงกล้ามาลบกวนเวลากินอาหารข้าผู้นี้"
"ข้าเป็นใครเจ้าไม่มีค่าพอที่จะรู้หรอก"
"เป็นแค่ผู้หญิงแท้ๆแต่ปากดีนัก"
"ข้าก็แค่พูดไปตามความจริงอย่างเจ้าข้าใช้แค่นิ้วเดียวก็ฆ่าเจ้าได้แล้ว"
"นางนี่ปากดีนักงั้นก็ดีวันนี้ข้าจะสอนเจ้าเองว่าควรพูดกับข้าผู้นี้ยังไง"
ก่อนที่ปีศาจตัวนั้นจะเข้าโจมตีอยู่ๆก็มีอะไรบ้างอย่างแทงทะลุตัวปีศาจตัวนั้น
"อ๊าก....นี้มันอะไรกันความเร็วนี่มันไม่ใช่คนธรรมดาแล้วเจ้า..เจ้าเป็นใคร"
"ฮ่า ฮ่า ข้าก็โด่งดังพอสมควรไม่นึกเลยว่าจะไม่มีใครที่ไม่รู้จักข้าผู้นี้ชั่งเถอะเวลาก็ผ่านมานานมากแล้วคงไม่แปลกที่จะมีใครไม่รู้จักข้างั้นวันนี้ข้าจะทำให้เจ้ารู้เองว่าข้าผู้นี้เป็นใคร"
สิ้นเสียงเธอคนนั้นได้หยิบไม้คฑาออกมามันเป็นไม้คฑาทีมีลักษณะเป็นนํ้าแข็งที่น่ากลัวและเจ้าปีศาจตัวนั้นที่เห็นไม้คฑาก็กลัวจนตีวสั่นจนขยับตัวไม่ได้
"ทะ..ท่านแม่มดนะ..อ๊าก.."
ก่อนที่เจ้าปีศาจตัวนั้นจะพูดทั้งตัวมันก็กลายเป็นนํ้าแข็งและแตกไป
"ข้าล่ะเกียดจริงๆไอพวกขยะที่ไม่รู้จักมารยาท"
ทันทีที่เจ้าปีศาจตัวนั้นตายเธอก็หันไปหาเด็กที่กำลังนั่งร้องไห้ตัวสั่น
"เจ้าเด็กน้อยเอ๋ย..ช่างน่าสงสารอะไรขนาดนี้"
เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับความกลัว
"ทะ..ท่านเป็นใคร"
"ข้าเป็นใครน่ะเหรอ เจ้าก็จำเเค่ว่าข้าเป็นคนช่วยชีวิตเจ้าก็พอและตั้งแต่นี้ต่อไปเจ้าจงมารับใช้ข้าซะ"พอเธอพูดจบเด็นคนนั้นก็ตอบรับและตามเธอคนนั้นไปและเขาไม่รู้เลยว่าจะตัดสินใจครั้งนี้จะเป็นจุดที่เปลี่ยนชีวิต

ขอเสริมนิดหน่อยนะครับเพราะนี่คือการแต่นิยายครั้งแรกของผมผมเลยอยากจะข้อคำแนะนำจากคนที่อ่านและช่วยบอกหน่อยว่ามีจุดไหนที่ต้องแก้ไขมั้ยครับและนั้นจะเป็นการขอบคุณมากๆเลยครับ